Sytuacja, o której pisaliśmy w poprzednim poście, czyli odpowiedni trening, przygotowanie, logisty i taktyka na wyścig, w przypadku Yukon Quest ma znaczenie jeszcze większe niż przy 400, czy 600 kilometrowym Femundlopet. Yukon Quest to wyścig 1000 milowy, czyli niemal 1700 kilometrowy. Jak to możliwe, że psy i ludzie są w stanie pokonywać takie odległości. Na dodatek ścigając się ze sobą?
Wszystko to odbywa się dzięki co najmniej kilku czynnikom. Naturalne predyspozycje psów do tak długiego biegu, to po pierwsze. Nie każdy pies jest w stanie biegać aż tyle kilometrów. Tylko specjalnie wyselekcjonowane zwierzaki, z prowadzonych od lat długodystansowych linii posiadają takie zdolności. Te psy to alaskan husky, najwspanialsi długodystansowcy jacy żyją na ziemi. Udaje się to też syberianom, ale biegają one znacznie wolniej.
Oprócz naturalnych predyspozycji potrzeba jeszcze odpowiedniego treningu, diety, masaży. Niezwykle istotny jest też kontakt z psami. Chodzi tu o stworzenie jednego zespołu. Psy ufają człowiekowi, człowiek psom. W trakcie treningów, czy już na trasie jesteśmy jednością. Ta więź jest niezbędna, aby znaleźć w sobie dość psychicznych sił pozwalających pokonać wielesetkilometrową trasę.
Dzisiaj jest czwarty dzień Yukon Quest. Zaprzęgi wyszły na trasę w sobotę i dziś już najszybsze zespoły są na punkcie kontrolnym w Eagle. To 365 mila trasy. Dotarł tam prowadzący jak dotychczas Brent Sass wraz z czternastką alaskanów. Niedługo pojawią się tam również Hugh Neff i Alan Moore. Potem reszta.
Zaprzęgi odpoczną w Eagle i ruszą do następnego punktu kontrolnego mieszczącego się w Clinton. Potem będzie Dawson City i obowiązkowy trzydziestosześcio godzinny postój.
Pokonanie 365 mil zajęło zaprzęgowi Sassa 2 dni, 16 godzin i 22 minuty.
Nie byłoby to możliwe bez tego wszystkiego o czym pisaliśmy w poprzednim poście i powyżej w tym.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Witaj,
jeśli dodajesz komentarz jako Anonimowy, przedstaw się proszę, lubimy wiedzieć z kim rozmawiamy :)