Kundle szczekają.... zaprzęg jedzie dalej

Kiedy ogłosiliśmy, że niestety w tym sezonie nie staniemy na starcie Finnmarkslopet, to usłyszeliśmy sporo negatywnych opinii na ten temat. Mówiono i pisano, że przerosły nas przygotowania, że nie przyłożyliśmy się do nich, że ogólnie to jesteśmy fantastami, którzy ciągle gadają o mushingu zamiast go uprawiać.
Bawią nas do łez takie opinie wygłaszane przez ludzi, którzy o długich dystansach w psich zaprzęgach mają mierną, bądź żadną wiedzę. Zresztą brak własnych osiągnięć jest u takich krytyków wspólnym mianownikiem.
O przyczynach wycofania naszego zespołu z wyścigu pisaliśmy w poprzednim tekście, nie ma więc potrzeby powtarzać tego raz jeszcze.
Musimy jednak paru osobom przypomnieć czym naprawdę jest mushing w naszym pojęciu. Jest to bowiem nasza życiowa droga, z wyboru, nie z przypadku. Wszystko zatem co czynimy ma na celu mushing właśnie. To jego uprawianie jest celem. Robimy wszystko, aby nim żyć i z niego żyć. To nam się udaje. Bodajże jako jedynym ludziom w tym kraju. Inni nie mieli i nie mają takiej odwagi. Do tłuczenia paluchami po klawiaturze nie potrzeba żadnej odwagi.
Najłatwiej jest siedzieć na dupie w domu i krytykować wszystkich dookoła. My tymczasem realizujemy konsekwentnie swoją życiową drogę.



Tylko w ciągu ostatnich kilku miesięcy o psich zaprzęgach, o tym że takie coś w Polsce w ogóle istnieje, dzięki nam dowiedziały się tysiące ludzi. Kilkuset z nich mogło osobiście zobaczyć i przejechać się zaprzęgiem. Czegoś podobnego tzw. środowisko maszerskie nie potrafiło zrobić przez wiele lat! A to jego członkowie nas dzisiaj krytykują. Róbcie tak dalej! Jesteście w tym świetni! Tylko w tym, niestety.

Na starcie wyścigu stanął Darek Morsztyn. Od wczoraj pokonuje ze swoimi psami kolejne kilometry 1000 km trasy. Trzeciej pod względem długości na świecie. Tylko Iditarod i Yukon Quest są dłuższe. Darek jest jak dotąd jedynym Polakiem, który ukończył jeden z wielkich norweskich wyścigów. Był to Finnmarkslopet 500 w 2009 roku.
Darek Morsztyn jest jak na razie rekordzistą wśród polskich maszerów w ilości pomyj wylanych na jego głowę przy różnych okazjach. Obrywało mu się z wielu powodów, a lista jego krytyków nie ma końca. Czym sobie na to zasłużył? Uraził dumę miernot! Ludzi, którzy uważają siebie za maszerów, bo kilka razy wystartowali w wielkim wyścigu na trzy kilometry! Stał się zagrożeniem dla "wielkich mistrzów dziesięciominutowego ścigania", bo skoro facet jeździ po kilkaset kilometrów to kim są oni na jego tle. Na świecie dzieci ścigają się na dłuższych dystansach.
Prosimy dobrze nas zrozumieć. Nie mamy zamiaru dyskredytować prawdziwych maszerów, osiągających mistrzowskie wyniki w sprinterskich wyścigach, bo żeby poziom jaki prezentują osiągnąć tak samo jak w longach trzeba w to włożyć mnóstwo pracy, wysiłku i pieniędzy. Mamy tutaj na myśli niedzielnych maszerów, którzy zawsze mają dużo wolnego czasu, żeby pisać głupoty na forach internetowych.
Wbrew temu co o Darku pisano i mówiono, on jedzie. I jeśli wszystko dobrze się ułoży to dojedzie do mety i będzie to wielkie osiągnięcie. Wiemy coś na ten temat, choć nie widzieliśmy na własne oczy takiego wyścigu. Co raczył nam wytknąć jeden z krytyków. On widział. I na tym poprzestał. Na szczęście:)

W każdym razie będziemy dalej robić swoje, planować start w Norwegii w przyszłym sezonie, bo to nasze życie, nasze marzenia. Będziemy też, o zgrozo, nadal opowiadać na blogu o naszych planach, co tak strasznie denerwuje krytyków. I pewnie też któregoś pięknego dnia wreszcie staniemy na starcie wielkiego wyścigu, a może nawet go ukończymy! Będziemy w każdym razie do tego dążyć i  tym wypełniać swoje życie. Droga do celu jest bowiem ważniejsza od niego samego. Trzeba tylko co nieco w życiu doświadczyć, aby to zrozumieć. 

Na koniec prośba do piszących komentarze do naszych postów. Jeśli nie macie konta na bloggerze to podpiszcie się chociaż pod komentarzem. Nie będziemy dyskutowali z anonimami:)