Jak to możliwe

Kilka dni temu wzięliśmy udział w dyskusji komentując jeden z postów na zaprzyjaźnionym blogu. Chodziło o konie. Post był w swoim kontekście przeciwko ubojowi tych wspaniałych zwierząt.
Większość komentarzy popierała sprzeciw. Jednak nie wszystkie.
Nie będziemy się już tutaj rozwodzić nad wymianą poglądów jaka tam i wtedy się wywiązała.
Skupimy się jedynie na smutnych wnioskach z niej wypływających. 

Otóż okazuje się, nie pierwszy zresztą raz, że można być miłośnikiem zwierząt, kochać je i podziwiać, rzekomo, a jednocześnie nie widzieć niczego złego w ich zabijaniu i przerobowi na kiełbasy. Osobliwa to dość miłość.
W Polsce zjada się głównie świnie, kury i trochę krów. Celowo używamy nazw zwierząt, a nie mięsa które z tych zwierząt się otrzymuje.
Nikt, w zasadzie, nie trzyma tych zwierząt w domu, w mieszkaniu. Nikt nie wyprowadza ich na smyczy, na spacery. Nikt nie trzyma ich dla przyjemności, do towarzystwa, czy rekreacji.
Pewnie dlatego tak łatwo przychodzi ludziom je zabijać i zjadać.

Zupełnie inna sytuacja jest natomiast w przypadku koni i psów. Zwierząt od tysiącleci towarzyszących człowiekowi w innych celach niż konsumpcyjne.
Pies jest w tej szczęśliwej sytuacji, że póki co nie znalazł się na liście zwierząt rzeźnych. W przeciwieństwie do konia, który nie miał takiego szczęścia. I to nawet pomimo tego, że koniny się w Polsce nie spożywa.

Nurtuje nas następująca kwestia - jak można deklarować miłość do konia, a jednocześnie nie widzieć niczego zdrożnego w oddaniu go do rzeźni?Jaki mechanizm, działający w ludzkim umyśle na to pozwala?
Pracujemy z koniem ileś tam lat, a na koniec, kiedy zwierz nie ma już siły pracować, bach do rzeźni. Na otarcie łez dostaniemy trochę grosza.

Ręce nam opadają, kiedy w takich dyskusjach pojawiają się pseudonaukowe teorie o człowieku drapieżniku, który musi jeść mięso, bo inaczej umrze. Jakim cudem, w takim razie utrzymują się przy życiu wegetarianie?
Znowu brak podstawowej wiedzy i empatii. Znowu powracajace jak bumerang przekonanie, że zwierzęta są tylko dla naszej przyjemności na tej ziemi. Ot takie durne stwory, które dają się wykorzystywać do pracy, zabawy, a potem na talerz.
Ludzie tkwią w swej durnocie, bronią jej niczym Kmicic Częstochowy, nie przyjmując żadnych argumentów.

Koń cierpi w milczeniu. Nie krzyczy kiedy coś go boli. Bity mocno nie jęczy. Chyba żadne inne zwierzę tak nie ma. Dlatego jest łatwiej zadawać mu cierpienie. Łatwiej wciągnąć go na przyczepę, zawiązując sznurek na języku, żeby wlazł tam gdzie chce człowiek. Jak mu się przyleje kijem, to nie krzyknie, ale przecież go zaboli.

Polska jest liderem eksportu koni na rzeź. W Polsce wiele rzeźni para się, także na eksport, zabronionym w cywilizowanych krajach ubojem rytualnym. Największym zboczeniem, jaki na masową skalę wykombinował człowiek w uboju zwierząt.
Dlaczego Polska przewodzi w tych niechlubnych statystykach? Ponieważ wielu naszych obywateli to skończeni idioci, którzy nie posiadają żadnej wiedzy, żadnego doświadczenia. Nigdzie nie byli i nic nie widzieli. I nie chcą wiedzieć. To mogłoby zburzyć ich spokój. Takim ludziom można wmówić wszystko, bo nie mają własnego zdania.
Cytat z tamtej dyskusji "Nie jem mięsa końskiego, ale jednak jestem mięsożerna, więc mam podobne zdanie do Baby, nie będę hipokrytką.", czyli rzeźnie dla koni są ok, bo to mięso jak każde inne.
Nie będę hipokrytką! Jem mięso, więc zgadzam się na wszystko, co czynione jest zwierzętom. Baba ma jeszcze bardziej konkretne poglądy.
Czy jedząc mięso należy się zgadzać na okrucieństwo wobec zwierząt? My porzuciliśmy jedzenie mięsa kilka miesięcy temu, ale wcześniej  byliśmy tak samo przeciwnikami ich uboju jak dzisiaj. Jedliśmy, nie wiemy sami dlaczego. Tak było. Dzisiaj tego nie robimy, ale nie jesteśmy większymi obrońcami zwierząt, niż byliśmy kiedyś.
Tym bardziej konie, których mięsa w Polsce nikt nie je.
Tacy ludzie jak owa Baba, czy tacy którzy piszą podobne komentarze jak ten zacytowany są najgorsi, z punktu widzenia obrony zwierząt. Deklarują miłość do nich, a jednocześnie mordują. Podniecają się pięknym zdjęciem konia, ale jednocześnie tolerują wożenie ich w ciasnych naczepach do włoskich rzeźni.
To już nie jest nawet hipokryzja. To jest... czasem brak słów.

Na koniec argument Baby - chłop na wsi pracuje z koniem, ale kiedy koń jest stary i nie może pracować, to chłop musi go sprzedać na mięso, bo utrzymanie dużego konia kosztuje, a skąd chłop ma brać? - typowe durne, wiejskie myślenie. Gdzie do cholery koń jest potrzebny w dzisiejszym rolnictwie? Po jaka cholerę chłopu koń, na którego utrzymanie go nie stać? Jak chłop z tym koniem pracował, że nie zarobili wspólnie na końską emeryturę? Ręce opadają od takiego pierdzielenia. Chłop na wsi nie jest już potrzebny tak samo jak koń do pługa. Większość żywności produkują wielkie firmy rolne, a mali rolnicy funkcjonują wyłącznie dzięki temu, że sami produkują żywność dla siebie oraz otrzymują unijne dopłaty. Widzimy to u naszych sąsiadów rolników, gospodarzących na kilku hektarach i klepiących biedę.

Reasumując. Zgadzając się na rzeźnie dla koni, zgadzamy się na ubój zwierząt, które dzisiaj są, tak samo jak pies, zwierzętami do towarzystwa. Do rekreacji, sportu. Zgadzamy się zatem na mordowanie naszych towarzyszy, przyjaciół. My mówimy stanowcze nie wobec takiej sytuacji. Jesteśmy też wrogami ludzi pokroju takiej Baby i im podobnym. Człowiek ewoluuje ciągle, ma szansę skorzystać z tego daru natury i rozwijać swój umysł. Może i Baba ma taką jeszcze szansę, może i jej podobni? A może nie?
W każdym razie nie można być biernym, trzeba działać, przynajmniej wyrażać swój sprzeciw. A tacy jak Baba, niech przynajmniej milczą, kiedy inni próbują coś robić! Siedzieć na tyłkach i nie przeszkadzać! - chciałoby się ryknąć.