niedziela, 30 września 2012

Mocne otwarcie sezonu

Wrzesień jak zwykle otwiera prawdziwy zaprzęgowy sezon. Po letniej przerwie zbieramy się do pracy. To taki miesiąc, podczas którego mamy się z psami rozruszać, przygotować psy do dużych obciążeń w dalszej części sezonu.
W tym roku zaplanowaliśmy trochę intensywniejszy rozruch w porównaniu do poprzednich lat. Miało być trochę więcej treningów i trochę więcej wybieganych kilometrów.
Udało się. Co prawda w dzień było zazwyczaj zbyt ciepło dla psów, ale nie o 6 rano. Niemal każdego dnia wstawaliśmy o świcie, aby w porannym chłodzie móc realizować założenia treningowe.

Pierwsze dwa tygodnie mineły na krótkich, 5-cio, 10-cio kilometrowych dystansach. Bywało, że i dwa razy dziennie.
Od połowy miesiąca wydłużaliśmy systematycznie ilość pokonywanych kilometrów. Sporo treningów odbyło się na dystansie ok. 20 km.
Na koniec września spokojnie przejechaliśmy 30.
Wykonaliśmy plan w ponad stu procentach. Zamierzaliśmy przebiec ok. 250 km, a skończyło się na 300.
Nasze zaprzęgi wyjeżdżały na trasę w tym miesiącu 33 razy. W tym alaskany 24 razy.
Doskonały miesiąc! Masa świetnej roboty za nami. Mamy bazę do dalszego treningu.
Na dodatek obyło się się bez jakichkolwiek kontuzji, otarć i innych tego typu problemów, które potrafią gnębić kenel na początku sezonu. Chyba wreszcie umiemy ich unikać, choć duży udział zawsze w tych sprawach ma szczęście.
Z jednego treningu wypadł Klein z powodu przeziębienia. Był to ewidentny znak, że psy weszły już na duże obroty, a ich organizmy zużywają mnóstwo energii na regenerację i adaptację do wysiłku. W takich momentach spada odporność. U ludzi jest tak samo. Świetnie pisze o tym Justyna Kowalczyk na swoim blogu.
Był to także znak, że czas włączyć wspomaganie farmakologiczne:)) psom. Spokojnie nie chodzi o doping! Owo wspomaganie to codzienna dawka witaminy C i cerutinu. Ich działanie u psów jest takie samo jak u nas. Trzeba się zabezpieczać. Ponadto witamina C ma zbawienny wpływ na chrząstkę stawową, no i jest bezpieczna w stosowaniu, bo nieprzyswojony ewentualny nadmiar wydalany jest z organizmu wraz z moczem. My sami ze sobą postępujemy tak samo. Lepiej zapobiegać niż leczyć. Zwłaszcza, że czas mamy sprzyjający przeziębieniom. Psy to dotyczy tak samo jak ludzi W dzień ciepło, w nocy i nad ranem zimno, wilgoć ... co tu dużo mówić trzeba o siebie dbać:)

sobota, 29 września 2012

Jak to możliwe

Kilka dni temu wzięliśmy udział w dyskusji komentując jeden z postów na zaprzyjaźnionym blogu. Chodziło o konie. Post był w swoim kontekście przeciwko ubojowi tych wspaniałych zwierząt.
Większość komentarzy popierała sprzeciw. Jednak nie wszystkie.
Nie będziemy się już tutaj rozwodzić nad wymianą poglądów jaka tam i wtedy się wywiązała.
Skupimy się jedynie na smutnych wnioskach z niej wypływających. 

Otóż okazuje się, nie pierwszy zresztą raz, że można być miłośnikiem zwierząt, kochać je i podziwiać, rzekomo, a jednocześnie nie widzieć niczego złego w ich zabijaniu i przerobowi na kiełbasy. Osobliwa to dość miłość.
W Polsce zjada się głównie świnie, kury i trochę krów. Celowo używamy nazw zwierząt, a nie mięsa które z tych zwierząt się otrzymuje.
Nikt, w zasadzie, nie trzyma tych zwierząt w domu, w mieszkaniu. Nikt nie wyprowadza ich na smyczy, na spacery. Nikt nie trzyma ich dla przyjemności, do towarzystwa, czy rekreacji.
Pewnie dlatego tak łatwo przychodzi ludziom je zabijać i zjadać.

Zupełnie inna sytuacja jest natomiast w przypadku koni i psów. Zwierząt od tysiącleci towarzyszących człowiekowi w innych celach niż konsumpcyjne.
Pies jest w tej szczęśliwej sytuacji, że póki co nie znalazł się na liście zwierząt rzeźnych. W przeciwieństwie do konia, który nie miał takiego szczęścia. I to nawet pomimo tego, że koniny się w Polsce nie spożywa.

Nurtuje nas następująca kwestia - jak można deklarować miłość do konia, a jednocześnie nie widzieć niczego zdrożnego w oddaniu go do rzeźni?Jaki mechanizm, działający w ludzkim umyśle na to pozwala?
Pracujemy z koniem ileś tam lat, a na koniec, kiedy zwierz nie ma już siły pracować, bach do rzeźni. Na otarcie łez dostaniemy trochę grosza.

Ręce nam opadają, kiedy w takich dyskusjach pojawiają się pseudonaukowe teorie o człowieku drapieżniku, który musi jeść mięso, bo inaczej umrze. Jakim cudem, w takim razie utrzymują się przy życiu wegetarianie?
Znowu brak podstawowej wiedzy i empatii. Znowu powracajace jak bumerang przekonanie, że zwierzęta są tylko dla naszej przyjemności na tej ziemi. Ot takie durne stwory, które dają się wykorzystywać do pracy, zabawy, a potem na talerz.
Ludzie tkwią w swej durnocie, bronią jej niczym Kmicic Częstochowy, nie przyjmując żadnych argumentów.

Koń cierpi w milczeniu. Nie krzyczy kiedy coś go boli. Bity mocno nie jęczy. Chyba żadne inne zwierzę tak nie ma. Dlatego jest łatwiej zadawać mu cierpienie. Łatwiej wciągnąć go na przyczepę, zawiązując sznurek na języku, żeby wlazł tam gdzie chce człowiek. Jak mu się przyleje kijem, to nie krzyknie, ale przecież go zaboli.

Polska jest liderem eksportu koni na rzeź. W Polsce wiele rzeźni para się, także na eksport, zabronionym w cywilizowanych krajach ubojem rytualnym. Największym zboczeniem, jaki na masową skalę wykombinował człowiek w uboju zwierząt.
Dlaczego Polska przewodzi w tych niechlubnych statystykach? Ponieważ wielu naszych obywateli to skończeni idioci, którzy nie posiadają żadnej wiedzy, żadnego doświadczenia. Nigdzie nie byli i nic nie widzieli. I nie chcą wiedzieć. To mogłoby zburzyć ich spokój. Takim ludziom można wmówić wszystko, bo nie mają własnego zdania.
Cytat z tamtej dyskusji "Nie jem mięsa końskiego, ale jednak jestem mięsożerna, więc mam podobne zdanie do Baby, nie będę hipokrytką.", czyli rzeźnie dla koni są ok, bo to mięso jak każde inne.
Nie będę hipokrytką! Jem mięso, więc zgadzam się na wszystko, co czynione jest zwierzętom. Baba ma jeszcze bardziej konkretne poglądy.
Czy jedząc mięso należy się zgadzać na okrucieństwo wobec zwierząt? My porzuciliśmy jedzenie mięsa kilka miesięcy temu, ale wcześniej  byliśmy tak samo przeciwnikami ich uboju jak dzisiaj. Jedliśmy, nie wiemy sami dlaczego. Tak było. Dzisiaj tego nie robimy, ale nie jesteśmy większymi obrońcami zwierząt, niż byliśmy kiedyś.
Tym bardziej konie, których mięsa w Polsce nikt nie je.
Tacy ludzie jak owa Baba, czy tacy którzy piszą podobne komentarze jak ten zacytowany są najgorsi, z punktu widzenia obrony zwierząt. Deklarują miłość do nich, a jednocześnie mordują. Podniecają się pięknym zdjęciem konia, ale jednocześnie tolerują wożenie ich w ciasnych naczepach do włoskich rzeźni.
To już nie jest nawet hipokryzja. To jest... czasem brak słów.

Na koniec argument Baby - chłop na wsi pracuje z koniem, ale kiedy koń jest stary i nie może pracować, to chłop musi go sprzedać na mięso, bo utrzymanie dużego konia kosztuje, a skąd chłop ma brać? - typowe durne, wiejskie myślenie. Gdzie do cholery koń jest potrzebny w dzisiejszym rolnictwie? Po jaka cholerę chłopu koń, na którego utrzymanie go nie stać? Jak chłop z tym koniem pracował, że nie zarobili wspólnie na końską emeryturę? Ręce opadają od takiego pierdzielenia. Chłop na wsi nie jest już potrzebny tak samo jak koń do pługa. Większość żywności produkują wielkie firmy rolne, a mali rolnicy funkcjonują wyłącznie dzięki temu, że sami produkują żywność dla siebie oraz otrzymują unijne dopłaty. Widzimy to u naszych sąsiadów rolników, gospodarzących na kilku hektarach i klepiących biedę.

Reasumując. Zgadzając się na rzeźnie dla koni, zgadzamy się na ubój zwierząt, które dzisiaj są, tak samo jak pies, zwierzętami do towarzystwa. Do rekreacji, sportu. Zgadzamy się zatem na mordowanie naszych towarzyszy, przyjaciół. My mówimy stanowcze nie wobec takiej sytuacji. Jesteśmy też wrogami ludzi pokroju takiej Baby i im podobnym. Człowiek ewoluuje ciągle, ma szansę skorzystać z tego daru natury i rozwijać swój umysł. Może i Baba ma taką jeszcze szansę, może i jej podobni? A może nie?
W każdym razie nie można być biernym, trzeba działać, przynajmniej wyrażać swój sprzeciw. A tacy jak Baba, niech przynajmniej milczą, kiedy inni próbują coś robić! Siedzieć na tyłkach i nie przeszkadzać! - chciałoby się ryknąć.


piątek, 28 września 2012

Nie ma mocnych

Każda praca rodzi frustracje. Zależność od współpracowników, szefa, spóźniającego się tramwaju. Wszystkie sytuacje dookoła pracy wywołują u człowieka stres. Głównie negatywny.

To jest złe. Zestresowany pracownik to kiepski pracownik. To słaba jakość, mizerna wydajność. Każdy z nas pracuje najlepiej kiedy czuje, że jest potrzebny i doceniany. I oczywiście wtedy, kiedy swoją pracę potrafi dobrze wykonać i to bez specjalnego sprężania się.
Identycznie jest kiedy prowadzimy własną firmę. Może tylko trochę większa presja, zwłaszcza w małej firmie, bo jak my nie zarobimy, to w firmie nie będzie pieniędzy.
W firmie pracującej ze zwierzętami jest jeszcze gorzej, bo musimy myśleć także o nich. Pilnować na każdym kroku, aby nie działa im się krzywda. Nie jesteśmy przecież takimi sukinsynami jak fiakrzy z Podhala.
Dla nas, ciągle to powtarzamy, psy w tym biznesie są najważniejsze. O nie dbamy najbardziej.

Szkoda, że część naszych klientów tego nie rozumie. Znaczy, wielu ludzi w naszym kraju nie rozumie w ogóle co to jest zwierzę. No chyba, że to na talerzu.
To rodzi konflikty i awantury. Prosty przykład. Wysyłamy informację, że planowana wycieczka, z powodu ciepłej aury we wrześniu musi odbyć się o godzinie 9, zamiast 11. Pani odpisuje, że nie tak się umawialiśmy, że 9 to stanowczo za wcześnie, ona nie dojedzie.
Ok, zamordujemy psy, niech w biegają w pełnym słońcu, męczą się, odwodnią, bo umówiliśmy się wcześniej na 11, zaznaczając iz godzina może ulec zmianie. Zawsze o tym informujemy, ale po co czytać? Po co próbować choćby zrozumieć? Lepiej po swojemu. Przecież klient nasz pan!

Ta godzina 9 to i tak ukłon w stronę klientów, bo tak naprawdę we wrześniu dobre warunki są o 6, 7.
No ale to już byłby całkiem kosmos dla takich ludzi.
Strasznie nasze społeczeństwo zrobiło się leniwe i wygodne. Wielkim problemem jest podejść gdzieś pieszo 500 metrów. O podbiegnięciu nie ma mowy w ogóle. Nieruchawi, nieodpowiednio ubrani, bez jakiejkolwiek wiedzy o zwierzętach, sporcie, aktywności. Takie mamy społeczeństwo.
Na szczęście do nas dociera około 30 procent takich klientów. 70 procent to normalni ludzie. Jednak ludzka psychika jest tak durnie skonstruowana, że zapamiętuje to co złe łatwiej od tego dobrego.

Oferujemy wycieczki zaprzęgami po to, aby móc realizować w pełni swoją pasję. Przekazujemy ją także klientom. Często rozmowy po nie mają końca. Oddajemy za niskie wynagrodzenie całe swoje wieloletnie doświadczenie, wiedzę i tym podobne. Często w zamian dostajemy durne dyskusje, nerwy i szarpaninę. Taka sytuacja nie ma najmniejszego sensu.
Nie jesteśmy jednak w stanie robić selekcji klientów, tak aby trafiali do nas jedynie ci naprawdę zainteresowani tematem. Zawsze trafi się jakiś idiota, albo idiotka.
Okazuje się, że nawet nasza wymarzona firma i praca może nam szybko zbrzydnąć za sprawą wstrętnych ludzi.

Strasznie nam się marzy społeczeństwo ludzi świadomych, wolnych, szanujących siebie nawzajem, szanujących otaczajacy nas świat. Rozumiejących, że świat i wszystko na nim nie jest stworzone jedynie dla ich przyjemności, tylko zupełnie w innym celu, który warto by było wreszcie ogarnąć. Ci, dla których jest to niezrozumiałe niech do diabła omijają nas szerokim łukiem, bo naprawdę miarka już się przebiera!

Jeśli ten sezon też będzie obfitował w takie "wrażenia" to będzie to ostatni sezon pracy z Polakami. W przyszłości skupimy się na obcokrajowcach z cywilizowanych krajów, z którymi mamy wyłącznie dobre doświadczenia. Nawet bardzo dobre!

Nie ma na nas mocnych, nie ma takich pieniędzy na tym świecie, abyśmy zaczęli robić coś, co jest sprzeczne z naszym podejściem do zwierząt. W ostateczności mamy różne inne zawody, którymi możemy zarobić na życie!


środa, 26 września 2012

O świcie

Nie ma to jak wstać o 5.30, wypić kawę i pojechać na trening.
W szarówce wychodzimy z domu, wypuszczamy psy na wybieg. Wtedy już nad lasem robi się jaśniej. Słońce wstaje na czerwono. Niebo purpurowieje, a nad łąkami snują się mgły. Pięknie.

Trochę po szóstej wszystko mamy już gotowe i ruszamy.
W lesie jest cicho i pusto. Grzybiarze przychodzą do lasu około ósmej, kiedy my już wracamy.
To najlepszy czas teraz na leśne włóczęgi. Dzisiaj 30 km.








poniedziałek, 24 września 2012

Dzienniki kołymskie



Słowo się rzekło. Dziś pierwsza z recenzji.
Jakiś czas temu przeczytaliśmy książkę Jacka Hugo-Badera "Dzienniki kołymskie". To nasz pierwszy kontakt z tym autorem. Wiedzieliśmy co nieco o nim, że to dziennikarz Gazety Wyborczej, że reportażysta zajmujący się szeroko pojętym tematem Rosji.

Hugo-Bader to także jeden z takich ludzi, o których mówi się, że z niejednego pieca chleb jedli. Lubimy bardzo takich ludzi. Sami posiadając także rozmaite życiowe doświadczenia.
Autor Dzienników jest pedagogiem z wykształcenia. Pracował jako pedagog szkolny i nauczyciel, także jako socjoterapeuta. Był również ładowaczem na kolei, wagowym w punkcie skupu trzody chlewnej, właścicielem firmy kolportażowej, czy sprzedawcą w sklepie spożywczym.

Taki życiorys jest w pewnym sensie gwarantem interesującego poglądu na świat, i odpowiedniego bagażu własnych historii, aby zrozumieć cudze.

Nie zawiedliśmy się na tej książce. Dzienniki kołymskie to zbiór opowieści ludzi spotkanych przez autora na Trakcie kołymskim, w trakcie samotnej podróży z Magadanu do Jakucka.
Trakt nazywany jest też drogą na kościach, tylu ludzi umarło przy jego budowie. Do dziś ich kości leżą pod nawierzchnią. Cała Kołyma to jeden wielki cmentarz.
Książka zahacza mocno i często o historię, którą wypełniają losy zesłańców. Trudne i tragiczne losy.
Bader opisuje je w kapitalny sposób. Niezwykle ciekawie i prawdziwie, jak może pisać jedynie człowiek mocno doświadczony życiowo.
Bardzo ciekawy jest sposób w jaki autor stawał się słuchaczem tych historii. Sposób, dzięki któremu otwierali się przed nim i ożywiali pamięć o czasach, o których zdają się na co dzień już nie pamiętać.
Nie będziemy zdradzać szczegółów. Przekonajcie się sami.

Zacytujemy jedynie motto otwierające tę książkę, oddające doskonale w prosty sposób stan ducha tzw. ludzi radzieckich, których całe mnóstwo wciąż żyje w Rosji, co wyraźnie widać w tej książce.

                                                            Sierp i młot, młot i sierp
                                                            To jest nasz radziecki herb.
                                                            Chcesz, to siej, a chcesz, to kuj.
                                                            Tak czy siak dostaniesz chuj.

Podsumowując-pozycja kapitalna, niezwykle ciekawa. Jedna z tych, do których można wracać kilkakrotnie. Choć z drugiej strony opisuje straszne czasy i ich wpływ na niełatwą współczesność. Z całą pewnością sięgniemy także po inne książki tego autora.
Polecamy z czystym sumieniem.

niedziela, 23 września 2012

Początek jesieni

Jesień rześka, jesień pachnąca wilgocią, grzybami i igliwiem.
Jesień wypełniona magicznym światłem.
Zanurzona we mgłach.
Szronem porannego przymrozku przyprószona.
Jesień szykujących się do odlotu żurawi.
Najpiękniejsza pora roku.









sobota, 22 września 2012

Wrzesień

W tym roku wrześniowa pogoda jest zdecydowanie po naszej stronie. Chłodne poranki, zdarzają się nawet przymrozki, pozwalają nam stopniowo wydłużać dystanse pokonywane podczas treningów.

Jeździmy w tej chwili już regularnie po 20 kilometrów. Powtarzamy taki trening codziennie. Zgodnie z tym co zaplanowaliśmy na ten sezon.
Piątek był czwartym dniem treningowym w tej sesji. Najdłuższym. Po raz pierwszy w tym sezonie przejechaliśmy jedną z naszych ulubionych tras do Pętli Wdy. Liczy ona 27 km.

W sobotę alaskany odpoczywają, biegają jedynie syberiany, które mają znacznie mniej treningu. Alaskany do biegania wracają w niedzielę.

Pogoda pozwala nam realizować plan treningowy, więc korzystamy z tego skwapliwie.
Ponadto zapowiada się rekord pokonanego we wrześniu dystansu. W tej chwili mamy już na "liczniku" 210 km, a jeszcze parę dni w tym miesiącu zostało.

Biegi o świcie we wrześniu mają niezwykły urok. Kiedy jest wyż, nie ma chmur, to ranki są bardzo rześkie. Na łąkach i nad taflami jezior snują się gęste mgły. Rozpięte wszędzie pajęczyny zdobią krople rosy. Między drzewami rozgrywa się magiczny spektakl jesiennych świateł.
Fantastycznie trenuje się w takich "okolicznościach przyrody".
Trzeba tylko wstać o 5 rano:)





piątek, 21 września 2012

Kto by pomyślał!

Wczoraj przed południem zadzwoniła Karolina. Powiedziała, że są z Patrykiem na grzybach koło Starej Rzeki i zamiast grzybów znaleźli kota. Kotka, jak się później okazało, wyszła spod krzaczka do nich, chodzi za nimi i przeraźliwie miauczy.
Kot w środku lasu. Podeszli do najbliższego domu zapytać, czy kto nie zna tego zwierza. Bez rezultatu. Najprawdopodobniej dziewczynę ktoś przywiózł i zostawił w lesie. Kolejna taka historia!


Karolina i Patryk mieli ze sobą swoje psy. W domu jeszcze więcej psów. W tym uratowany dopiero co Misiek.
Po krótkiej rozmowie kotka przyjeżdża do nas. W pierwszej wersji na kilka dni aż zabierze ją ktoś z fundacji.

Kocurka jest strasznie głodna, trochę odwodniona. Pewnie spędziła w lesie kilka dni.
To typowy domowy kot. Obeznana z kuwetą, lgnąca do ludzi. Bezproblemowa z psem - mieszka z nami labrador Paco.

Zadomowiła się błyskawicznie. Zmęczona zaległa na fotelu i przespała resztę dnia, budząc się tylko na dźwięk szurania miską.



Czyżby w Syberiadzie pojawiło się na stałe następne zwierzątko?

czwartek, 20 września 2012

Dział recenzje

Od tego miesiąca rozpoczynamy recenzowanie tutaj na blogu różnych rzeczy.
Czytamy różne książki, używamy różnych sprzętów nie tylko sportowych, w czymś też przecież latamy po lasach z psami, czy w trakcie innych tam treningów.
Od czasu do czasu napiszemy o tym. Damy taka małą recenzję. Naszą opinię o danej rzeczy.
Chętnie też podyskutujemy z Wami. Piszcie o swoich spostrzeżeniach, swoich doświadczeniach z tymi samymi lub podobnymi rzeczami. Niech te posty i komentarze do nich staną się swoistym forum ludzi o podobnych doświadczeniach.
Już niebawem pierwsza recenzja.

środa, 19 września 2012

Jesień


Po wczorajszym, pełnym fatalnych emocji dniu, chcieliśmy długim, dobrym treningiem poprawić sobie nastrój. Pobudka o 5.30, jak zwykle kawa i do roboty. Za oknem egipskie ciemności. Do tego pada. Taka sobie mżawka, ale mokro.
Alaskany jak zwykle chętne i gotowe. Zasuwamy. Jedziemy prostą drogą do zwalonego mostu na Wdzie. W 1944 w czasie walk został on wysadzony i do dzisiaj znajduje się w takim stanie.
W okolicach mostu docieramy do samej rzeki. Kończy się tam droga.
Sprawnie zawracamy i ruszamy z powrotem z zamiarem jechania wzdłuż Wdy.

Nic z tego. Dopada nas ulewa. Deszcz pada jak opętany. Do tego przedzieramy się akurat przez wysokie trawy. Wszystko momentalnie jest mokre. Trzeba było założyć lepsze buty, a nie lekkie trekkingi:)

Wracamy do domu. Z dziesięciu kilometrów powrotnej drogi, siedem jedziemy w ulewie. Dopiero 3 km przed domem deszcz przyjął formę mżawki.

Teraz to już na pewno jesień.

wtorek, 18 września 2012

Handlarz końmi

Dzisiaj zrobiliśmy coś naprawdę super. Uratowaliśmy życie pięciu koniom! Jednej klaczy nawet dwa razy!

Bryza

Zaczniemy tę historię jednak od początku.

Od roku opiekujemy się końmi. Ich właściciele zapewniają im siano i owies, my dajemy pracę. Całodobową opiekę, karmienie, leczenie. Spędzamy z nimi bardzo dużo czasu. Traktujemy je jak swoje.
Od jakiegoś czasu właściciele koni borykają się z problemami finansowymi. Prowadzą rozległe interesy, które niestety przynoszą obecnie straty. Wiadomo, w tych czasach nie jest lekko. Wszędzie mówi się o kryzysie, zapaści gospodarczej, itd.
Utrzymanie jedenastu koni sporo kosztuje, więc postanowili kilka z nich sprzedać. Zaczęli szukać kupców, którzy potrzebowaliby je do rekreacji, do pracy. Nie do rzeźni. 
Padło na Ogara, Sarma i żrebaki, Felka i Dumkę.

Sarm i Ogar

O takiej decyzji dowiedział się też nasz weterynarz. Powiedział nam o człowieku, swoim kliencie, który skupuje różne konie, uczy je pracy pod siodłem, w zaprzęgu, a następnie sprzedaje do rekreacji w Niemczech. Wet twierdził, że to uczciwy człowiek, że nie ma mowy, aby konie za jego pośrednictwem trafiły do rzeźni
Właścicielka koni umówiła się z tym człowiekiem. Przyjechali dzisiaj około południa.
Poszliśmy pokazać facetowi konie.
Kiedy je zobaczył, zaczął lamentować, a że konie stare, że trudno dzisiaj się sprzedają itd.
On jednak, jak twierdził, nie spieszy się ze sprzedawaniem. Daje sobie czas na znalezienie kupca.
Pierwszy dzwonek ostrzegawczy uslyszelismy w swoich głowach, kiedy okazało się że on wcale nie ma klientów w Niemczech. I nie pracuje z końmi nad ich umiejętnościami, aby zwiększyć ich wartość.

Drugi alarm zabrzmiał kiedy facet strasznie napalił się na Bryzę. 24 letnią klacz, którą dopiero co wyciągnęliśmy z zapaści. Jej właściciele rozważali już możliwość jej uśpienia. Bryza okulała, za sprawą stanów zwyrodnieniowych w stawach nóg. Bardzo schudła, miała naprawdę fatalne dni.
Wzięliśmy sprawy w swoje ręce. Lataliśmy przy niej z dobrym jedzeniem, smarowaliśmy nogi i robiliśmy masaże. Bryza stanęła na nogi. Chodzi normalnie, ma apetyt, przybrała na wadze. Znowu, jak dawniej jest szefową stada.
Tą właśnie Bryzą zainteresował się handlarz. Klaczą, która już nigdy nie będzie pracowała, która nie da źrebaka. Jak dla nas było to podejrzane.
Zaczął opowiadać ile to ma pastwisk, ile na nich jest trawy, jak dobrze Bryza będzie miała u niego. Zaproponował tysiąc złotych za nią.
Zaczęliśmy zastanawiać się o co chodzi. Daliśmy się w końcu przekonać. Zachodziliśmy jednak w głowę o co mu chodzi.

Bryza weszła na samochód, za nią załadowaliśmy Ogara. Został jeszcze Sarm i źrebaki. Po maluchy facet miał przyjechać za jakiś czas.
Tak naprawdę to Sarm swoim zachowaniem zmusił nas do myślenia. Stawiał się mocno, uciekał. Za nic nie chciał wejść na samochód. Sporo czasu minęło na uganianiu się za tym łobuzem. Kiedy długo się coś robi, to ludzie zaczynają gadać. Zaczęliśmy wypytywać o konie. Ile ich facet ma, ile trafia do ludzi pod siodło od niego. Udawaliśmy kompletnych laików, takich co nie kumaja o co chodzi w handlu zwierzakami. Skurwiel dał się podejść jak dziecko!
Zaczął mleć ozorem. "Ogar jest stary - to jego słowa - jak nikt go nie kupi to pójdzie do rzeźni. Bryzę tylko utuczę i za dwa, trzy miesiące tak samo, źrebaki od razu do ubojni, a Sarm, w sumie tak samo".

Fałszywa menda wysypał się po całości. Zostawiliśmy go samego w stajni i wyszliśmy na zewnątrz. Tam czekała właścicielka.
Powiedzieliśmy jej o co chodzi. Za chwilę Bryza z Ogarem wyszły z samochodu handlarza, a facetowi kazaliśmy spieprzać. I to by było na tyle.

Czujemy po tej całej akcji straszny niesmak. Mieliśmy od samego początku spore wątpliwości, ale trochę daliśmy się podejść. Na szczęście okazaliśmy się większymi cwaniakami od tego handlarza.
Powiemy to jeszcze raz. Uratowaliśmy pięciu koniom życie. Bryzie już drugi raz. I jesteśmy z siebie zadowoleni. Choć niesmak pozostaje. Ludzie są straszni dla zwierząt. To co działo się w czasach faszyzmu i stalinizmu z ludźmi, w swiecie zwierząt dzieje się ciągle. Każdego dnia zwierzęta są mordowane w różny sposób. Zadaje im się cierpienie, zmusza do bezsensownej pracy, wysyła na rzeź. Bez mrugnięcia powieką. Bez refleksji i współczucia. Ludzie to potwory.
Jednemu dzisiaj zepsuliśmy interes!!!

niedziela, 16 września 2012

Poranek


Za piętnaście minut szósta. Trzeba wstać. Dzisiaj nastawiony na szóstą budzik nie był już potrzebny. Zresztą wczoraj też. Organizm sam budzi się do życia, przyzwyczajony do codziennego rytmu. Pięć, sześć godzin snu na dobę na razie wystarcza. Obciążenia nie są wielkie, więc daję radę. Później, kiedy każdy trening będzie znacznie dłuższy, to się zmieni. Ciało zacznie upominać się o swoje.

Wstaję. Trzeba zejść do kuchni nastawić wodę. Bez kawy nie da rady. Żadnego śniadania, na razie głód jeszcze śpi. Obudzi się po treningu.
Po drodze do kuchni trzeba jeszcze włączyć komputer. Przecież nie będę siedział z kawą i gapił się w ścianę.
Woda szybko dochodzi. Siadam przed kompem i czytam jakieś pierdoły na internetowych gazetach. Najgorzej jak na dzień dobry widzę Tuska albo Kaczyńskiego, wtedy żałuję, że tam zajrzałem. Uciekam więc stamtąd. Sprawdzę pocztę, zobaczę co słychać na fb.
Kawa wypita. Zanim do niej usiadłem zdążyłem się ubrać, teraz zostały jeszcze buty i lecę.

Jest dzisiaj na zewnątrz inaczej. Wczoraj było ciepło, jakieś 12 stopni, a dzisiaj są 3. Wyraźnie się to czuje.
Cisza na zewnątrz. Psy jeszcze śpią, chociaż kiedy usłyszały otwieranie drzwi to kilka się ruszyło. Za to konie schowane w stajni. Pewnie śpią. O tej godzinie zazwyczaj się tam zaszywają.

Kto może spać niech śpi. My lecimy na trening.
Kiedy zbliżam się do furtki kenelu, w kojcach już zadyma. Psy wiedzą co się kroi.
Poranną ciszę diabli wzięli. Na szczęście rano trenują same alaskany, więc szybko się zwiniemy.
Wchodzę do kenelu, wypuszczam alaskany na wybieg, niech spokojnie załatwią swoje sprawy przed biegiem, a sam lecę po wózek do magazynu.
Zakladam psom uprzęże, dwa muszę zamknąć znowu w kojcu, bo jak wypuszczam osiem na zewnątrz luzem, to ich czasem nie ogarniam. Do tego nasz sześciomiesięczny kotek jest bardzo aktywny i wszędzie go pełno, więc dodatkowo muszę uważać.

Sześć alaskanów wylatuje przez furtkę jak z procy, dwa trzymam i zaraz zapinam do liny. To Zuza i Dante, para liderów. Napną linę, wtedy sie ona nie plącze. Po kolei zapinam pozostałe psy, muszę jeszcze przebiec się do kojca po pozostałe dwa i jestem gotowy.
Ruszamy. Start zawsze jest na sto procent! Dlatego muszę hamować. Przejeżdżamy przez odgrodzoną część pastwiska, a tam nie jest zbyt równo. Wózek podskakuje na wertepach i trzeba uważać. Za pastwiskiem psy dostają zielone światło. Rura na całego.

Najpierw polną drogą, trochę pod górkę i w piachu. następnie zagajnik, z jednej strony sosnowy, z drugiej brzozowy. Pierwsze skrzyżowanie. Cztery drogi rozchodzą się w różnych kierunkach. Duży wybór. Dzisiaj skręcamy w drugą w lewo. To wąska przecinka. Wokół gęste zagajniki, a dróżka dość kręta. Tutaj psy zawsze biegną na maksimum swoich możliwości. Kiedyś pewien znawca psich zaprzęgów mówił mi, że powinno się psy hamować podczas treningów do długich dystansów. Jak to zrobić kiedy one jednak chcą galopować jak opętane? Odebrać im tę przyjemność? Nie ma mowy!

Trwa ten galop 3-4 kilometry. potem psy się uspokajają. Wchodzą w kłus, swój najwydajniejszy krok. Najmniej się w nim męczą, choć jednocześnie szybko biegną.
Przemierzamy kolejne kilometry trasy. W połowie robimy postój. Wyciągam butlę z wodą, nalewam wody do miski i każdemu psu daję troche się napić. nie mogą wypić dużo od razu, więc wracam do każdego po dwa, trzy razy. Chwilę jeszcze stoimy i wracamy.
Dzisiaj 17 kilometrów. Psy wracają wesołe. Jak zwykle po biegu Dante prowokuje mnie do zabawy. Jest najstarszy z Alaskanów, i najbardziej wyluzowany:) Rzadko bywa zmęczony.

Psy po biegu dostają wodę, łażą po wybiegu, potem znikają w swoich kojcach. Wczoraj zrobiliśmy jeszcze drugi trening wieczorem, ale dzisiaj poprzestaniemy na jednym. Wieczorem pobiegną syberiany. 

piątek, 14 września 2012

Drugi etap

                             Tanda i Nikola       

Wyjątkowo szybko idziemy tym razem do przodu z formą. Jeszcze nigdy w naszej karierze zaprzęgowej nie było takiej sytuacji, aby psy dochodziły do dużej formy w takim tempie.

Mówimy o alaskanach, bo syberiany dopiero kilka dni temu rozpoczęły swój trening.

Alaskany natomiast wyglądają tak, jakby w ogóle nie miały czteromiesięcznej przerwy w treningach. Dwa tygodnie temu rozpoczęły swoje bieganie od 3,5 km, a w tej chwili biegają regularnie i szybko około 20. Błyskawiczny postęp.
A co najważniejsze wyglądają w trakcie i po treningu bardzo świeżo. Zwłaszcza Dante, oczywiście.
Po dwóch tygodniach jesteśmy bardzo zadowoleni z postępów. Jest MOC!

                             Zuza i Dante

Jutro kończymy drugi tydzień treningów wspólnym biegiem w mieszanych zaprzęgach alaskanów i syberianów. W niedzielę odwiedzają nas pierwsi  w tym sezonie klienci, a poniedziałek psy bedą miały wolne.
Teraz trochę pozostaniemy na poziomie około 20 km na trening. Taki dystans pozwoli psom poprawić jeszcze ich wydolność, a dokładniej pojemność tlenową krwi, czyli powiększyć ilość tlenu transportowaną przez krew do komórek organizmu. Parametr najważniejszy w sportach wytrzymałościowych.  Pojemność tlenowa krwi zwiększa się wraz ze wzrostem ilości krwinek czerwonych. Taką "nadprodukcję" wywołuje właśnie odpowiedni trening.

Maszer, to jak widać, nie tylko "poganiacz psów", jak czasem się nas określa w niedouczonych mediach, ale także trener, dietetyk, fizjoterapeuta, mechanik i człowiek posiadający jeszcze kilka niezbędnych w tym fachu umiejętności.

A propos tego "poganiacza", trudno jest poganiać dobre psy zaprzęgowe. Raczej mocno trzymamy się wózka, abyśmy nie musieli psów gonić, kiedy z niego spadniemy:))


                             Arina i Klein

                             DeDee i Pips


                             Arina

czwartek, 13 września 2012

Zwykły dzień

Od pierwszego września każdy dzień rozpoczynamy treningiem o szóstej rano. Alaskany trenują do wyścigu, więc robią trening każdego dnia. Dlaczego, jak i po co pisaliśmy w jednym z poprzednich postów.
O szóstej dlatego, że później jest jeszcze ciągle za ciepło na sensowne psie bieganie.

Po treningu alaskanów na wybieg wychodzi reszta psów. Czas na sprzątanie wybiegu i kojców, tarmoszenie kundli itp. Trzeba też odwiedzić konie. Zawieźć im siano, nalać wody, przejrzeć całe końskie towarzystwo. Pogadać z nimi, zwłaszcza z dzieciakami, co to rosną w oczach i dzisiaj te "małe dzidzie" ważą po około 200 kilo, tak na oko.

Wracając od koni odwiedzamy wybieg gąski. Z nią też obowiązkowo trzeba zamienić kilka zdań, bo towarzyski to ptak niemiłosiernie:) Jak to gęsi.
Przede wszystkim musimy pilnować, żeby miała wodę w swojej wanience, w której uwielbia przebywać.



Kiedy ten poranny etap dnia mamy za sobą, znajdujemy czas na odpisywanie na maile, tworzenie ofert, negocjacje biznesowe:))) i takie tam sprawy, które umożliwiają funkcjonowanie naszej małej firmy.

Około południa jest najlepszy czas na nasz trening. Ostatnio zapuściliśmy się trochę z bieganiem, zwłaszcza na rzecz rowerów. Często też uprawiamy nordic walking. Trenujemy prawie codziennie. Przynajmniej do czasu, kiedy treningi psów przyjmą duże rozmiary. Wtedy będziemy już tylko biegać z zaprzęgami. 4 do 8 godzin w terenie wystarczy w zupełności.

Około 13-14 Kacper wraca ze szkoły i trzeba się nim zająć. Zmusić do odrabiania lekcji, gonić pałą od komputera i na siłę wciskać Anię z Zielonego Wzgórza, którą musi przeczytać do końca miesiąca, a nie chce! To najtrudniejsza część dnia:))

Popołudniu trenują siberiany. Od czasu, kiedy ich liderka Saba przebywa na zasłużonej emeryturze, te treningi nie są łatwe. Dobry lider do podstawa w zaprzęgu. U siberianów, oprócz Saby, żaden inny pies nie ma zamiaru obejmować tej odpowiedzialnej funkcji. Stąd problemy, ale jakoś to idzie.
Wieczorem jeszcze jeden trening alaskanów, choć nie codziennie.
Potem to już tylko karmienie wszystkiego co biega i chciałoby latać, psów, koni, kotów i gęsi i już jest noc.
Nazajutrz wszystko od nowa. Przy takim trybie życia czas leci nieprawdopodobnie szybko, a to dopiero początek. Najlepsze przed nami. Kiedy zrobi się naprawdę zimno, kiedy trzeba będzie kilka razy dziennie wywalać lód z końskich koryt, żeby ciągle miały wodę i ..... Dobrze, że jeszcze jest jesień:))

środa, 12 września 2012

Park Narodowy Bory Tucholskie

Za drugim razem nam się udało.
W połowie lipca z tego samego miejsca przegoniła nas gwałtowna burza, ale w ostatnią niedzielę uśmiechnęło się do nas szczęście.
Od rana była fantastyczna, słoneczna pogoda. To ona wygoniła nas z domu na trasę. Pojechaliśmy do oddalonego o ok. 50 km od Śliwiczek Bachorza nad jeziorem Charzykowskim, gdzie na leśnym parkingu zostawiliśmy samochód, aby resztę wycieczki odbyć na rowerach.


Pierwszym celem tego dnia było jezioro Wielkie Gacno. Dotarliśmy nad jego brzegi szybko i sprawnie bardzo wygodną drogą.
Widok jeziora nas dosłownie powalił. To fantastyczne miejsce! To lobeliowe jezioro urzeka swym pięknem, a do tego jest tam kapitalnie skonstruowany pomost, który otacza bagienny fragment brzegu, tak aby można z bliska przyjrzeć się porastającym bagno roślinom. Pomost jest częścia długiej ścieżki dydaktycznej.

 










 


Spędziliśmy nad jeziorem dużo czasu na skąpanym w słońcu pomoście, przeglądając się w bardzo czystej wodzie i wpatrując w dzikie harce wyczyniane w powietrzu przez całe mnóstwo ważek.
Aż żal było ruszać dalej z tego cudownego miejsca.



Od jeziora posuwaliśmy się dalej drogą prowadzącą do Drzewicza. Wzdłuż niej czekały na nas kolejne atrakcje.
Pierwsza z nich to jezioro Płęsno, na którego powierzchni trwało szaleństwo niestety nieznanych nam ptaków. Kilkadziesiąt z nich przez cały czas było w ruchu. Co chwila któryś z nich startował głośno do lotu. Jakiś inny jednocześnie lądował na wodzie. Co chwila wydawały, niesamowicie brzmiące, głośne krzyki. Totalny ptasi harmider, któremu przyglądaliśmy się dobre pół godziny.









Dosłownie kawałeczek dalej trafiliśmy na ścieżkę Pętla Lipnickiego, czyli szlak wiodący drewnianą kładką wokół dawnych wyrobisk torfowych. Kolejne wspaniałe miejsce na trasie naszej niedzielnej wycieczki.






Czapla






Następnym jej punktem było kolejne lobeliowe jezioro Nierybno i umiejscowiony tam widokowy pomost. Wiele jezior Borów ma podobny charakter. Podłużny kształt, strome brzegi przynajmniej z jednej strony i las schodzący niemal do wody tam, gdzie stromo. Gdzie brzeg jest bardziej płaski tam spotykamy prawie zawsze bagna. Nam maniakom lapońskich krajobrazów bardzo takie jeziora kojarzą się ze Skandynawią właśnie. I jeszcze te wszędobylskie brzozy. Zupełnie jak na dalekiej Północy.




Znad Nierybna kierowalismy sie nadal na Drzewicz. Cały czas podrózowaliśmy po bardzo wygodnej, twardej drodze, która do jazdy rowerem jest po prostu kapitalna.
Wreszcie znaleźliśmy się w Drzewiczu. To mała osada, chyba w całości wykorzystywana jako letniskowa. Oprócz leśniczówki, nie widzieliśmy tam innych stałych domostw. Same ośrodki wypoczynkowe, już niemal puste na początku września.
Drzewicz leży nad jeziorem Łąckim i trochę nad jeziorem Dybrzk. Przez obydwa te zbiorniki wodne przepływa rzeka Brda. Co tu dużo mówić kolejne przepiękne miejsce!

W Drzewiczu zaczęliśmy zdawać sobie sprawę z nieubłaganie biegnącego czasu. Dochodziła 18 i czas było wracać. Wszak o tej porze roku dzień wyraźnie już skraca swoją długość. Około 19.30 robi się już ciemno.

Jako drogę powrotną wybraliśmy czarną ścieżkę rowerową przebiegającą wzdłuż jezior Wielkie Krzywce, Błotko, Małe Krzywce, Głuche i Olbrachta. Docieramy w ten sposób do czerwonego i zielonego szlaku w miejscu zwanym Stara Piła. Tam też ujrzeliśmy 600 letni dąb Bartuś.
Znowu stanęliśmy u stóp wspaniałego drzewa, którego wiek i historia wręcz przytłacza. Jak krótkie jest ludzkie życie w zestawieniu z takim Matuzalemem.
W Starej Pile jest usytuowana również ścieżka dydaktyczna częściowo wiodąca brzegiem jeziora Płęsno i przechodząca pod Bartusiem.




Stamtąd pojechaliśmy już prosto do Bachorza, do parkingu na którym zostawiliśmy samochód. Jako ciekawostkę dodamy jeszcze fakt, że poruszaliśmy się od Drzewicza do Bachorza drogą, którą przechodziły wojska Napoleona w 1812 roku i właśnie w Bachorzu żołnierze zatrzymali się na dłuższy odpoczynek. Upamiętnia ten fakt postawiony tam krzyż przy drodze.


Była to jedna z najciekawszych naszych wycieczek odbytych w tym roku w Borach Tucholskich. Przepiękna widokowo, bardzo cenna edukacyjnie, dość długa, zrobiliśmy ok. 25 km, a jednocześnie niewytężająca dzięki wygodnym drogom.
Jeśli będziecie kiedyś w tych okolicach, to polecamy ją z całego serca, całą albo chociaż jakiś jej fragment.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...