Jedyne wyjście

W dzisiejszym pozbawionym głębszej refleksji i przepełnionym okrucieństwem świecie, jedynym sposobem na to, aby normalny, wrażliwy, szanujący naturę i ludzi człowiek nie zwariował, jest stworzenie sobie samemu własnego świata. Świata, w którym będziemy mogli żyć zgodnie ze swoimi przekonaniami, nie będąc zależnym od złych ludzi.
Czy to jednak jest możliwe? Czy można wyrzucić zło z własnego życia? Raczej nie. Prędzej czy później choroby świata nas i tak dopadną.
Mimo to, staramy się tworzyć taki własny, osobisty świat. W jakimkolwiek wymiarze jest to możliwe, byle był. Byle odgrodzić się w nim od ohydy. Zatrzymać gdzieś przed bramą nieczułych i wstrętnych ludzi. Nie dopuszczać ich do siebie.



Jest to bardzo trudne, bo zło jest bezczelne. Chamsko pcha się we wszystkie dziedziny życia. Rozpycha łokciami i wrzeszczy. Dobro zaś jest zazwyczaj ciche i potulne. Chociaż nie zawsze na szczęście.

Własny świat jest jedynym wyjściem. Jasne, że nie najlepszym i nieostatecznym. Od czasu do czasu musimy z niego wyjść. Zawalczyć o dobro, pognębić zło. Dać mu odpór. Jeśli zamkniemy się w swoim wymiarze całkowicie, to pozbawimy się możliwości przeciwdziałania złu. Brak walki ze złem także jest w pewnym sensie zły. Kto ma uczynić świat lepszym, jeśli nie my wrażliwi i współczujący?
Dlatego piszemy o koniach z Morskiego Oka, o końskich rzeźniach, o psiej niedoli.
W naszym świecie z powodzeniem stosujemy się do naszych zasad, ale poza nim nie jest to już takie proste. Nie jesteśmy w stanie zmusić wszystkich do humanitarnego postępowania. Zmusić do kochania choćby własnych zwierząt.
Zmusić nie jesteśmy w stanie, ale pisać, mówić i napiętnować ludzi źle traktujących zwierzęta możemy. I będziemy to robić przy każdej okazji.

Gdyby każdy dobry człowiek stworzył sobie na własny użytek taki świat, to pojawiłoby się wiele takich mikroświatów, które zmieniłyby rzeczywistość. Im ich więcej tym lepszy świat by nas otaczał. Tym większy jego wpływ byłby na wszystko.
Tak nas naszło dzisiaj, żeby opisać skomplikowane emocje, jakie towarzyszą nam każdego dnia. Ciągle jesteśmy świadkami zatrważających sytuacji w naszym otoczeniu i one burzą mocno nasze postrzeganie rzeczywistości. Ciągle staramy się coś zmienić, jednak zmiany odbywają się w pewnym procesie, który wymaga czasu. Dłuższego raczej, niestety.