Czapli Wierch

Wczoraj odwiedziliśmy ostatni już bodaj rezerwat we Wdeckim Parku Krajobrazowym, rezerwat Czapli Wierch. Skupisko 210 letnich, ogromnych sosen, na których gniazdują czaple siwe.
Wybraliśmy się na rowerach. Wycieczkę rozpoczęliśmy we wsi Błędno, która jest jednym z przystanków na trasie spływów kajakowych Wdą.

Po raz kolejny tego lata rozpętała się burza, kiedy tylko ruszyliśmy na szlak. To już jakaś klątwa. Ostatnio ulewa i grzmoty pogrzebały naszą wycieczkę do Parku Narodowego Bory Tucholskie. Wczoraj jednak w odróżnieniu od tamtej sytuacji mieliśmy rowery.
Przejechaliśmy niecałe trzy kilometry, gdy zaczęło głośno grzmieć, a wiatr rozkręcał się z każdą chwilą. Zatrzymaliśmy się. Wpatrzeni w niebo próbowaliśmy określić kierunek w jakim podąża burza. Oczywiście szła w naszą stronę.
Co robić? Wracać? Byliśmy wściekli! Po raz kolejny pogoda próbowała pokrzyżować nasze plany.



- A nie mówiłem - dołożył jeszcze do pieca Kacper - Wracajmy, bo znowu nas dopadnie.

Postanowiliśmy pojechać jeszcze chwilę przed siebie. Tak tylko, żeby zbyt łatwo się nie poddać. Chwilę później burza rozkręciła się na dobre. Wracać oznaczałoby wpakować się w samo centrum zawieruchy. Nie mieliśmy już teraz innego wyjścia jak uciekać przed siebie.
W Borach są leśne parkingi, takie z małą wiatą, pod którą można się schronić w czasie deszczu. Nigdy wcześniej nie byliśmy w okolicach tego rezerwatu, więc tylko mieliśmy nadzieję, że i tutaj taka wiata się znajdzie.
Rowery okazały się zbawienne w tej sytuacji. Dzięki nim zdołaliśmy utrzymywać się cały czas tuż przed wałem burzowych chmur. Pieszo nie mielibyśmy żadnych szans.

Dotarliśmy niczym "riders on the storm" nad brzeg jeziora Słonego. Naprzeciwko, po drugiej stronie, na wzgórzu był rezerwat. Tuż nad brzegiem jeziora parking i wiata. Udało się!

Oczywiście jak to w takich sytuacjach bywa, burza postanowiła nas ominąć i poszła sobie bokiem, racząc nas tylko dość mocnym wiatrem i paroma kroplami deszczu.
Rzecz jasna, gdybyśmy wiaty nie znaleźli, lałoby niczym z cebra, albo z jeszcze czego większego.
Najważniejsze, że mogliśmy kontynuować wycieczkę.

 

Pojechaliśmy dalej drogą wiodącą wzdłuż jeziora, obok leśniczówki Kałębnica, przy której znajduje się azyl dla leśnych zwierząt.

 

Dalej wygodną, utwardzoną drogą dotarliśmy do rezerwatu. Sosny zaiste wspaniałe! Potężne, dumne drzewa muszą być źródłem posiadających doskonałe geny nasion. Proste, strzeliste, o bardzo grubych pniach drzewa opierały się od dwóch stuleci wichurom, burzom i trąbom powietrznym w ostatnich tygodniach. Trąba na szczęście przeszła w lipcu kilka kilometrów od tego miejsca.
Niestety jednak okazało się, że nie ma tam czapli. Nie znaleźliśmy nawet śladów ich gniazd.
Podobna sytuacja miała miejsce w Nowym Dąbiu, gdzie mamy dom i mieszkaliśmy przez ostatnie dziesięć lat. Tam też na wzgórzu nad Kanałem Noteckim, na wielkich, starych sosnach gniazdowały czaple siwe. I też któregoś dnia opuściły to miejsce. Bardzo szybko wiatr zniszczył nieodbudowywane gniazda i wszelki ślad po czaplach zaginął.
No cóż tak to bywa. Na szczęście sama trasa z Błędna do rezerwatu jest godna uwagi. Wszak cały niemal czas podążamy wzdłuż Wdy, a kiedy od niej odbijamy to trafiamy nad piękne jezioro Słone.