Chyba się udało?

Długi, majowy weekend spędziliśmy w podróżach. Codziennych, do lecznicy. Ixi ma spory problem ze zdrowiem. Pęknięta kość gnykowa napędziła nam sporo strachu.

Każdego dnia woziliśmy go na za zastrzyki i kroplówki do Bydgoszczy. W sobotę wyglądało to tragicznie. Diagnoza była porażająca. Dawała Młodemu duże prawdopodobieństwo opuszczenia tego świata. Wszystko miało się okazać w ciągu dwóch, trzech pierwszych dni leczenia.

W niedzielę zaświeciło światełko w tunelu. W poniedziałek wróciła nadzieja, że będzie dobrze - dostaliśmy już zastrzyki do domu. Kroplówki też można było odstawić, bo Ixi zaczął pić ostrożnie wodę w małych ilościach. Wieczorem zjadł nawet trochę wodnistej papki.

Dzisiaj wszystko wygląda optymistycznie. Jest apetyt, temperatura od dwóch dni w normie, Młody jest aktywny i wesoły.

Jeszcze boimy się kilku następnych dni, bo w jego gardle zachodzą procesy naprawcze. Tworzą się martwicze tkanki, których organizm będzie musiał się z czasem pozbyć. Mamy nadzieję, że poradzi sobie z tym. Inaczej może dojść do zakażenia organizmu i ... wiadomo czego.

Dlatego musimy być czujni. Obserwujemy dzieciaka, mieszka teraz z nami. Przy tej okazji zadziwia nas swoim spokojem. W zaprzęgu wariat, na wybiegu wśród innych psów wulkan energii. A w domu grzeczny, stateczny misio. Tak samo na smyczy w mieście, w lecznicy. Genialnie ułożony chłopak.

Zaskoczył nas tym. Choć z drugiej strony wszystkie nasze alaskany są właśnie takie.

Przy okazji jego choroby znowu dopadł nas lęk o życie psiaka. Tym razem najmłodszego w stadzie. To okropne uczucie, które powoduje zawieszenie wszystkich innych spraw. Nienawidzimy tego uczucia, ale ono jest wpisane w nasze życie. Śmierć wciąż kręci się gdzieś w pobliżu i nie daje wytchnienia. Czasem udaje się ją przechytrzyć i odpędzić na jakiś czas. Ona jednak wraca i ładuje lęk w nasze dusze.

Tym razem jednak coś dzieje się trochę inaczej. Budzi się sprzeciw i kontra dla takiego życia. Zaczynają w głowach kiełkować nam pewne pomysły. Powoli zaczynają przybierać kształt gotowego projektu. Złych myśli nic tak nie odpędza jak poświęcenie się idei. Nie napiszemy nowej, bo to nie byłaby prawda. Rozwijamy w tej chwili starą myśl, ale w nowej formie. Jak ją rozwiniemy to pierwsi się o tym dowiecie.

Coś za coś! Skoro jest lęk, skoro psia śmierć próbuje nas ograbić z marzeń o pięknym życiu, to musimy rzucić jej wyzwanie. Nie tylko jej. Czas na wielkie cele i wielką pracę wiodącą do ich realizacji. Albo wszystko albo nic.