Vili

Ósmy marca miał być jednym z najszczęśliwszych dni naszego życia. Po wielu latach ciężkiej pracy i borykania się z najróżniejszymi trudnościami, dzięki ogromnemu wsparciu ludzi udało nam się spełnić wielkie marzenie - Krzysztof wystartował w norweskim długodystansowym wyścigu psich zaprzęgów Finnmarkslopet.

Niestety naszemu zespołowi nie było dane przekroczyć linii mety - na 23 kilometrze, nagle i niespodziewanie umarł  Vili, przyjaciel i ukochany pies a wraz z nim jakaś duża część nas. Najszczęśliwszy dzień stał się najtragiczniejszym.
Po jego śmierci Krzysztof nie był w stanie kontynuować biegu i po dotarciu do pierwszego punktu kontrolnego w Jotce wycofał się z wyścigu.

 
Spotkała nas wielka tragedia. W najczarniejszych scenariuszach nikt takiej możliwości nie rozważał. Śmierć psa w pracy, w zaprzęgu to koszmar, to trauma, z którą być może nie poradzimy sobie do końca życia.

Vili był fantastycznym psem. Był u nas zaledwie 2 miesiące, ale zdążył w tym czasie podbić nasze serca. Strasznie nam go brakuje i okropnie nam żal, że więcej go nie zobaczymy, nie dotkniemy. Dzisiaj skończyłby 3 lata. Ból po jego śmierci jest potworny. I ciągle te tłukące się w głowie pytania: jak to możliwe? co się stało? dlaczego?
Bardzo opornie idzie nam układanie sobie tego wszystkiego w głowie. Do tej pory nie otrzymaliśmy od organizatorów wyścigu wyników autopsji, dzięki którym być może poznalibyśmy odpowiedzi na nurtujące nas pytania.

Zapłaciliśmy najwyższą możliwą cenę za próbę realizacji marzeń. Cenę życia. Ale to nie koniec. A może właściwie dopiero początek.